De statische weergave is niet meer dan een startpunt voor de vraag naar de verdere ontwikkeling van de beschaving, de mensheid en mogelijk de toekomstige evolutie van de mens, als achterliggende filosofie. Telekinesium suggereert een weg die ten zeerste de moeite waard is om te begaan of in elk geval te onderzoeken. Deze weg is afwijkend van de norm, in die zin dat het niet een technologische of anderszins materiële vooruitgang betreft. Daar wordt wereldwijd al voldoende aandacht en energie aan besteed.
Telekinesium wil juist onderzoeken of de mens ook capaciteit heeft op het niet-materiële vlak en zich daarin kan ontwikkelen. Het daagt de mensen uit en roept het publiek op, om te proberen met de gebundelde kracht of energie van de geest (mind) de bol op te lichten van de zuil. Andere termen voor deze kracht/energie van de geest/mind, zoals die al bestaan in een verscheidenheid van filosofiën en wereldvisies, zijn allemaal toepasbaar.
Dit dynamische aspect van Telekinesium vraagt om de interactie van het publiek. Het verzoekt de mensen zich te concentreren en hun energie te richten op de bol. Hiermee wordt het kunstwerk een interactieve performance, die zowel individueel als collectief beleefd wordt.
In tegenstelling tot de meeste kunstwerken, waarin de toeschouwer de schoonheid of het bericht dat het kunstwerk uitstraalt op doorgaans passieve manier in zich opneemt, vraagt Telekinesium het tegenovergestelde: een actieve participatie, waarin de toeschouwer een zekere mate van inspanning/energie opbrengt om die op het kunstwerk richten.